Este libro, o iris salvaxe por Louise Gluck, saqueino da biblioteca porque estaba no estante destacado onde deixan unha selección de libros. Tomeino sen coñecer a autora e sen saber que era premio Nobel. Despois de dúas lecturas gustoume moito, aínda que para gozar moito creo que debería darlle algunhas máis.
A edición e a autora (Louise Glück)
Educación bilingüe, que sempre se agradece, da Colección de poesía Visor Colección de poesía Visor da editorial Visor libros, pero boto de menos ter notas. Con tradución de Andrés Catalán.
Louise Glück, poeta nada en Nova York en 1943, foi galardoada co Premio Nobel de Literatura 2020 e suponse que O iris salvaxe é a súa obra poética máis ambiciosa. Foi galardoado co Premio Pulitzer de Poesía en 1993.
Cando comecei a lelo, lembroume catro cuartetos por T.S. Eliot. Non polo estilo dos poemas, que non é semellante. Glück é moito máis claro, limpo e conciso que Eliot, cuxos poemas son máis longos, enrevesados e complexos. Pero os elementos que usan son similares.
Eses xardíns de estilo inglés. A referencia ás plantas, a porta do xardín e moitos outros elementos que aparecen nos dous poemarios.
Se che gusta a poesía, consulta a nosa crítica Ítaca de Cavafy.
Estrutura do libro.
A colección de poemas está narrada a 3 voces narrativas. Unhas veces fálanos unha persoa, noutras fálanos Deus e outras, parece que a narración provén das plantas e elementos do xardín. E todas estas voces interactúan entre si. As plantas falan ás persoas e a Deus, as persoas sobre todo con Deus, e dos seus desexos, dos seus problemas e Deus, sobre todo, quéixase do ser humano.
A relectura do poemario devolveume unha narración interna que non vira a primeira vez. Unha conversa encuberta entre as voces narrativas. Un dos poemas persoais fala de violetas, e o seguinte poema trata de violetas, falando, personificados, dando o seu punto de vista vexetal sobre algún tema en particular.
Dos 53 poemas do libro, 16 están narrados por plantas, 23 por persoas e 14 por Deus. Estiven mirando a orde na que apareceu cada un, para ver se seguía un patrón, pero non. Non parecen seguir ningunha orde establecida. Unha mágoa, teríame gustado un descubrimento así.
Poemas O iris salvaxe
Trata temas recorrentes: Deus, a morte, a soidade,...
O libro comeza co poema El iris Salvaje onde un iris, un lirio, fálanos e explica o seu nacemento.
Es terrible sobrevivir
como una conciencia
enterrada en la tierra oscura
It is terrible to survive
as consciousness
buried in the dark earth
Gústanme especialmente os poemas nos que a voz do narrador é Deus. Porque o mostra como un Deus, altivo, que se compadece dos homes, que non entenden nada, que non son capaces de facer nada ben. Eles perderon a súa alma.
En Harvest, fala da morte.
Me duele pensaros en pasado…
…
Ah, pequeñuelos, qué poco sutiles sois:
es ese al mismo tiempo el don y la tortura.
…
cuántas veces debo destruir mi propia creación
para enseñaros
que vuestro castigo es este:
con un solo gesto os entregué a la vez el tiempo y el paraíso.
It grieves me to think of you in the past–
…
Ah, little ones, how unsubtle you are:
it si at once the gift and the torment.
…
how many times must I destroy my own creation
to teach you
this is your punishment:
with one gesture I established you
in time and in paradise.
entre vosotros, entre toda vuestra especie, para que yo
pueda reconoceros, igual que el azul intenso
caracteriza a la escila silvestre, el blanco
a la violeta.
between you, among all your kind, for me
to know you, as deep blue
marks the wild scilla, white
the wood violet.
mientras juntas tus grandes manos,
a ti que con toda tu grandeza lo ignoras
todo de la naturaleza del alma,
que es la de no morir nunca: pobre dios tiste,
o nunca has tenido una
o no la perdiste nunca.
clasping your great hands,
in all your greatness knowing
nothing of the soul’s nature,
which is never to die: poor sad god,
either your never have one
or your necer lose one.
Nun momento determinado. Cando estás a ler con comodidade, un par de liñas cambia todo o sentido do poema. Aliméntano de vida e dun reflexo inesperado. Un exemplo claro, que non sorprenderá sacado de contexto é:
¿o acaso la cuestión fue siempre
continuar sin ninguna señal?
Or was the point always
to continue without a sign?
Recursos
- Neste ligazón Podedes escoitar en inglés o poema que abre o volume e que lle dá título ao libro, El iris Salvaje.
