Latawce

Artykuły, filmy, linki i zasoby dotyczące różnych typów latawców i ich zastosowań.

Latawce statyczne, akrobatyczne, trakcyjne, KAP itp

Historia latawców

Chociaż ich pochodzenie jest niepewne, przypuszcza się, że komety narodziły się w Chinach ponad 2.500 lat temu. Istnieje kilka legend o jego pochodzeniu: bambusowy kapelusz rolnika niesiony przez wiatr, żagiel statku czy może dzieło filozofa Mo Ti, który zbudował latawiec w kształcie ptaka latającego przez trzy dni jak ptaki

Prawda jest taka, że ​​puszczanie latawców było dla Chińczyków ćwiczeniem medytacyjnym. Ale oprócz tych rekreacyjnych lub religijnych zastosowań, latawce były używane - tak jak robiono to w Polinezji po latach - jako sprzęt wędkarski, przywiązując haczyk przynętą do latawca, który później został wypuszczony z łodzi, uważając, aby umieścić urządzenie w odpowiedniej odległości od cienia rzucanego przez łódź, aby zmylić rybę.

Chińczycy odnaleźli również militarne zastosowania tego obiektu, które mogły polegać na sygnalizacji na polu bitwy, do pomiaru odległości do obleganego obozu, a nawet w niektórych kronikach mówi się, że byli ludzie, którzy latali w tych obiektach nad oblężonymi miastami.

Latawiec rozciąga się z Chin na całym obszarze swoich wpływów; w związku z tym pojawia się w krajach Azji Południowo-Wschodniej, takich jak Korea, Archipelag Malajski, Indonezja i Birma, a także w Japonii i Indiach. Nie wiadomo, kiedy ta ekspansja miała miejsce, ale czy prawdopodobnie nastąpi to w krótkim czasie, ponieważ latawiec wkrótce zacznie rozprzestrzeniać się po całej Polinezji, stając się znany tak daleko na wschód, jak Wyspa Wielkanocna. Podobnie przez Indie rozciąga się na zachód do Półwyspu Arabskiego i Afryki Północnej.

W Europie latawiec był znany przed XVI wiekiem na trzy sposoby: najazdy mongolskie, szlaki handlowe przez Przylądek Dobrej Nadziei oraz kontakty ze światem arabskim. Europejska historia latawca zaczyna się od tak zwanych Dracos lub łapaczy wiatru w kształcie smoka, które były używane jako sztandary w ostatnich dniach Cesarstwa Rzymskiego. Przedmioty te składały się z cylindrycznego worka z szerokimi ustami, który wyglądał jak smok lub inne fantastyczne zwierzę i był noszony na szczycie słupa. Gdy wypełnił się powietrzem, puchł, łopocząc na wietrze nad jeźdźcami w bitwie. Jego celem było przerażenie wroga w bitwie i działanie jako naszyjnik lub proporzec, który pozwolił łucznikom poznać kierunek wiatru.

Już w XIV wieku szczegółowy opis latawca w kształcie smoka pojawia się w różnych dokumentach z tamtego okresu, jak np. Traktat Conrada Kiesera o technice wojskowej Bellefortis (1405) czy rękopis z 1430 roku zachowany w Wiedniu. Ale dopiero pod koniec XVII wieku latawiec stał się niezwykle popularny w całej Europie, choć ograniczony do dzieci, jako hobby lub w pokazach pirotechnicznych. Jego potencjał naukowy został rozpoznany dopiero w XVIII wieku, z wyjątkiem niektórych nieudokumentowanych eksperymentów Izaaka Newtona dotyczących geometrycznych aspektów kształtów latawców. Innym naukowcem, który eksperymentował z kometami, był Benjamin Franklin, który w burzowy dzień czerwca 1752 roku przeprowadzał testy z elektrycznością. Kiedy podniósł swój słynny „latawiec elektryczny” do nieba z kluczem przymocowanym do sznurka, stwierdził, że powstały wyładowania elektryczne, które pozwoliły mu zademonstrować naturę pioruna, a następnie wynaleźć piorunochron.

Pomimo tych precedensów, latawce nie były regularnie używane do podnoszenia instrumentów w obserwacjach meteorologicznych aż do XIX wieku. Z tego okresu pochodzą wynalazki Williama A. Eddy'ego (1891) i L. Hargrave'a (1894), które doprowadziły do ​​rewolucji w ich wykorzystaniu w badaniach atmosfery. Pierwszy wykonał konwencjonalny latawiec z podłużnicą wygiętą w łuk, tworząc dwuścienny kąt, który pozwalał latać bez ogona; drugi latawiec był trójwymiarową strukturą składającą się z dwóch pudełek połączonych ze sobą otwartymi końcami.

Pod koniec XIX i na początku XX wieku, zbiegając się z rozwojem lotnictwa, wynaleziono systemy do celów wojskowych w celu wyniesienia obserwatorów na pole bitwy. Składały się one z pociągów dużych latawców, do których zawieszono kosz, na latawcu lub jego sznurku, aby pomieścić obserwatora. Odnieśli mniej więcej sukces, ale ostatecznie balony okazały się bardziej skuteczne. System, który miał największe możliwości, przyjęty nawet przez brytyjską marynarkę i armię, wykorzystywał latawiec wymyślony przez pioniera lotnictwa Samuela Franklina Cody'ego (1903), który składał się z dwóch podwójnych komórek Hargrave połączonych ze sobą i zapewniających kątowe skrzydła.

W pierwszej dekadzie XX wieku Alexander Graham Bell eksperymentował z latawcami, aby stworzyć latającą maszynę, którą można by obsłużyć. Zbudował ogromne komety złożone z dużej liczby czworościennych komórek. W 1907 roku zbudował jedną z 3.393 cel, które ciągnięte parowcem wznosiły się 50 metrów nad poziomem gruntu. Inne większe konstrukcje czworościenne, wyposażone w silnik, nie dawały pożądanego rezultatu, więc w 1909 roku wolał poświęcić się innym zajęciom.

Po drugiej wojnie światowej amerykański inżynier Francis Rogallo opracował latawiec, który otworzył drogę do nowego kształtu znanego jako półelastyczny, charakteryzującego się uzyskaniem kształtu dzięki połączeniu działania wiatru i systemu sześciu kołnierzy. NASA zainteresowała się pomysłem Rogallo, który planował użyć jako spadochronu podczas ponownego wejścia do kapsuły kosmicznej. Obecne lotnie i dwuliniowe latawce kaskaderskie to dwie konsekwencje tych badań.

W 1963 roku amerykańska Domina C.Jalbert zainspirowała się skrzydłem swojego samolotu do zaprojektowania elastycznego latawca (parafoilu), który miałby wszystkie zalety aerodynamiki sztywnych skrzydeł, ponieważ latawiec nie potrzebował żadnego pręta i osiągnął swoje kształt i sztywność lotu za pomocą wewnętrznych worków, które nadmuchały wiatr, co nadało mu kształt skrzydła o dużej stabilności i dużej sile nośnej.

Obecnie pojawienie się dwu-, trzy- i czteroprzewodowych latawców kaskaderskich i latawców trakcyjnych sprawiło, że stało się to popularne, jako sport i jako zabawa.