ดาวหาง

บทความวิดีโอลิงก์และแหล่งข้อมูลเกี่ยวกับว่าวประเภทต่างๆและการใช้งาน

คงที่กายกรรมชักว่าว KAP ฯลฯ

ประวัติว่าว

แม้ว่าต้นกำเนิดของพวกมันจะไม่แน่นอน แต่ว่าวน่าจะถือกำเนิดในประเทศจีนมานานกว่า 2.500 ปีแล้ว มีหลายตำนานเกี่ยวกับที่มา: หมวกไม้ไผ่ของชาวนาที่พัดไปตามลมใบเรือหรืออาจเป็นผลงานของปราชญ์ Mo Ti ผู้สร้างว่าวเป็นรูปนกที่บินได้สามวันเช่น นก

ความจริงก็คือว่าวบินเป็นการฝึกสมาธิของชาวจีน แต่นอกเหนือจากการใช้เพื่อการพักผ่อนหย่อนใจหรือทางศาสนาแล้วยังมีการใช้ว่าวเช่นเดียวกับที่ทำในโพลินีเซียอีกหลายปีต่อมาโดยใช้เป็นอุปกรณ์จับปลาผูกเบ็ดกับเหยื่อกับว่าวที่ปล่อยออกมาจากเรือในเวลาต่อมาโดยระมัดระวังในการวาง อุปกรณ์ในระยะที่เพียงพอจากเงาที่เรือลากเพื่อหลอกล่อปลา

ชาวจีนยังพบการใช้งานทางทหารกับวัตถุนี้ซึ่งอาจเป็นได้ตั้งแต่การส่งสัญญาณในสนามรบไปจนถึงการวัดระยะทางไปยังค่ายที่ถูกปิดล้อมและในพงศาวดารบางฉบับกล่าวว่ามีคนบินในวัตถุเหล่านี้เหนือเมืองที่ถูกปิดล้อม

ว่าวแผ่ออกมาจากประเทศจีนทั่วทั้งพื้นที่อิทธิพล ดังนั้นจึงปรากฏในประเทศในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เช่นเกาหลีหมู่เกาะมาเลย์อินโดนีเซียและพม่ารวมถึงในญี่ปุ่นและอินเดีย ไม่ทราบว่าการขยายตัวนี้เกิดขึ้นเมื่อใด แต่หากมีแนวโน้มว่าจะเกิดขึ้นในช่วงเวลาสั้น ๆ เนื่องจากว่าวจะเริ่มแพร่กระจายไปทั่วโพลินีเซียในไม่ช้าและกลายเป็นที่รู้จักกันทางตะวันออกไกลถึงเกาะอีสเตอร์ ในทำนองเดียวกันผ่านอินเดียมันขยายไปทางตะวันตกถึงคาบสมุทรอาหรับและแอฟริกาเหนือ

ในยุโรปรู้จักว่าวก่อนศตวรรษที่ XNUMX ใน XNUMX ลักษณะคือการรุกรานของชาวมองโกลเส้นทางการค้าผ่านแหลมกู๊ดโฮปและการติดต่อกับโลกอาหรับ ประวัติความเป็นมาของว่าวในยุโรปเริ่มต้นด้วยสิ่งที่เรียกว่า Dracos หรือเครื่องจับลมรูปมังกรซึ่งใช้เป็นแบนเนอร์ในยุคสุดท้ายของอาณาจักรโรมัน วัตถุเหล่านี้ประกอบด้วยกระสอบทรงกระบอกปากกว้างที่มีรูปลักษณ์ของมังกรหรือสัตว์มหัศจรรย์อื่น ๆ และถูกสวมผูกติดกับเสาด้านบน เมื่อมันเต็มไปด้วยอากาศมันก็พองตัวกระพือปีกในสายลมเหนือพลม้าในการต่อสู้ จุดประสงค์คือเพื่อสร้างความหวาดกลัวให้กับศัตรูในการต่อสู้และทำหน้าที่เป็นสร้อยคอหรือชายธงที่ช่วยให้นักธนูรู้ทิศทางของลม

ในช่วงต้นศตวรรษที่ 1405 คำอธิบายโดยละเอียดเกี่ยวกับว่าวรูปมังกรปรากฏอยู่ในเอกสารต่างๆในสมัยนั้นเช่นหนังสือ Conrad Kieser เกี่ยวกับเทคโนโลยีทางทหาร Bellefortis (1430) หรือในต้นฉบับปี 1752 ที่เก็บรักษาไว้ในเวียนนา แต่ในตอนท้ายของศตวรรษที่สิบเจ็ดเมื่อว่าวกลายเป็นที่นิยมอย่างมากทั่วยุโรปแม้ว่าจะ จำกัด เฉพาะเด็ก ๆ เท่านั้น แต่เป็นงานอดิเรกหรือในดอกไม้ไฟ ศักยภาพทางวิทยาศาสตร์ของมันไม่ได้รับการยอมรับจนกระทั่งเข้าสู่ศตวรรษที่ XNUMX ยกเว้นการทดลองที่ไม่มีเอกสารบางอย่างของไอแซกนิวตันเกี่ยวกับลักษณะทางเรขาคณิตของรูปทรงว่าว นักวิทยาศาสตร์อีกคนที่ทดลองกับดาวหางคือเบนจามินแฟรงคลินซึ่งในวันที่มีพายุในเดือนมิถุนายน พ.ศ. XNUMX กำลังทำการทดสอบด้วยไฟฟ้า เมื่อเขายก "ว่าวไฟฟ้า" ที่มีชื่อเสียงของเขาขึ้นไปบนฟ้าโดยใช้กุญแจที่ติดอยู่กับเชือกเขาพบว่ามีการปล่อยประจุไฟฟ้าออกมาซึ่งทำให้เขาสามารถแสดงลักษณะของฟ้าผ่าและต่อมาได้ประดิษฐ์สายล่อฟ้า

แม้จะมีแบบอย่างเหล่านี้ แต่ก็ไม่ได้ใช้ว่าวเป็นประจำเพื่อยกเครื่องมือในการสังเกตการณ์ทางอุตุนิยมวิทยาจนถึงศตวรรษที่ 1891 จากนี้เป็นต้นมาสิ่งประดิษฐ์ของ William A. Eddy (1894) และ L. Hargrave (XNUMX) ซึ่งแสดงถึงการปฏิวัติในแง่ของการใช้ในการศึกษาชั้นบรรยากาศ คนแรกทำว่าวแบบธรรมดาโดยมีคานโค้งเพื่อสร้างมุม dihedral ซึ่งทำให้บินได้โดยไม่มีหาง ว่าวของวินาทีเป็นโครงสร้างสามมิติซึ่งประกอบด้วยกล่องสองกล่องที่เชื่อมต่อกันโดยมีปลายเปิด

ในช่วงปลายศตวรรษที่สิบเก้าและต้นศตวรรษที่ยี่สิบซึ่งสอดคล้องกับการพัฒนาการบินระบบได้รับการคิดค้นขึ้นเพื่อวัตถุประสงค์ทางทหารเพื่อเพิ่มผู้สังเกตการณ์ในสนามรบ เหล่านี้ประกอบด้วยรถไฟขบวนว่าวขนาดใหญ่ที่แขวนตะกร้าตั้งแต่ว่าวหรือเชือกเพื่อเป็นที่ตั้งของผู้สังเกตการณ์ พวกเขาประสบความสำเร็จไม่มากก็น้อย แต่สุดท้ายลูกโป่งก็มีประสิทธิภาพมากขึ้น ระบบที่มีความเป็นไปได้มากที่สุดแม้จะนำมาใช้โดยกองทัพเรืออังกฤษและกองทัพบกก็คือระบบที่ใช้ว่าวที่คิดค้นโดย Samuel Franklin Cody ผู้บุกเบิกการบิน (1903) ซึ่งประกอบด้วยเซลล์ Hargrave สองเซลล์ติดกันและมีมุม ปีก.

ในทศวรรษแรกของศตวรรษที่ 1907 อเล็กซานเดอร์เกรแฮมเบลล์ทดลองเล่นว่าวเพื่อพัฒนาเครื่องบินที่สามารถบรรจุคนได้ เขาสร้างดาวหางขนาดใหญ่ซึ่งประกอบด้วยเซลล์เตตระฮีดอลจำนวนมาก ในปี 3.393 เขาได้สร้างหนึ่งใน 50 เซลล์ที่ลากด้วยเรือกลไฟและลอยขึ้นจากระดับพื้นดิน 1909 เมตร สิ่งปลูกสร้าง tetrahedral ขนาดใหญ่อื่น ๆ ที่ติดตั้งมอเตอร์ไม่ได้ให้ผลลัพธ์ที่ต้องการดังนั้นในปี XNUMX เขาจึงต้องการอุทิศตัวเองให้กับกิจกรรมอื่น ๆ

หลังสงครามโลกครั้งที่ XNUMX ฟรานซิสโรกัลโลวิศวกรชาวอเมริกันได้พัฒนาว่าวที่เปิดทางไปสู่รูปทรงใหม่ที่เรียกว่ากึ่งยืดหยุ่นได้โดยมีรูปร่างที่ได้มาจากการผสมผสานระหว่างการเคลื่อนไหวของลมและระบบ XNUMX ครีบ NASA เริ่มสนใจความคิดของ Rogallo ซึ่งเขาวางแผนที่จะใช้เป็นร่มชูชีพในการกลับเข้ามาในแคปซูลอวกาศ เครื่องร่อนแบบแขวนในปัจจุบันและว่าวผาดโผนสองสายเป็นผลสองประการของการตรวจสอบเหล่านี้

ในปีพ. ศ. 1963 Domina C. Jalbert ชาวอเมริกันได้รับแรงบันดาลใจจากปีกเครื่องบินของเขาในการออกแบบว่าวแบบยืดหยุ่น (พาราโฟล) ซึ่งมีข้อดีทั้งหมดตามหลักการอากาศพลศาสตร์ของปีกแข็งเนื่องจากว่าวไม่จำเป็นต้องมีก้านใด ๆ และ มีรูปร่างและความแข็งแกร่งในการบินโดยใช้กระเป๋าภายในที่พองลมซึ่งทำให้รูปปีกมีความมั่นคงสูงและรับแรงแบกได้ดี

ปัจจุบันการปรากฏตัวของว่าวผาดโผนสองสามและสี่สายและว่าวลากทำให้เป็นที่นิยมในฐานะกีฬาและความสนุกสนาน