kuyruklu yıldızlar

Farklı uçurtma türleri ve kullanımları hakkında makaleler, videolar, bağlantılar ve kaynaklar.

Statik, akrobatik, çekiş uçurtmaları, KAP, vb.

Uçurtmaların tarihi

Kökenleri belirsiz olsa da, uçurtmaların 2.500 yıldan daha uzun bir süre önce Çin'de doğduğu tahmin ediliyor. Kökeni hakkında birkaç efsane vardır: rüzgarla taşınan bir köylünün bambu şapkası, bir geminin yelkeni veya belki de üç gün boyunca uçan bir kuş şeklinde uçurtma yapan filozof Mo Ti'nin eseri. kuşlar

Gerçek şu ki, uçurtma uçurmak Çinliler için bir meditasyon egzersiziydi. Ancak, bu eğlence veya dini kullanımlara ek olarak, uçurtmalar - yıllar sonra Polinezya'da da olduğu gibi - olta takımı olarak, daha sonra bir tekneden çıkarılan bir uçurtmaya yemle bir kanca bağlayarak, yerleştirmeye dikkat ederek kullanıldı. cihazı, balığı aldatmak için teknenin gölgesinden yeterli bir mesafede tutun.

Çinliler ayrıca bu nesneye savaş alanında sinyal vermekten kuşatma altındaki kampa olan mesafeyi ölçmeye kadar askeri uygulamalar buldu ve hatta bazı vakalarda bu nesnelerde kuşatılmış şehirlerin üzerinden uçan adamların olduğu söyleniyor.

Uçurtma, etki alanı boyunca Çin'den uzanır; bu nedenle, Kore, Malay Takımadaları, Endonezya ve Burma gibi Güneydoğu Asya ülkelerinde ve ayrıca Japonya ve Hindistan'da görülmektedir. Bu genişlemenin ne zaman gerçekleştiği bilinmemekle birlikte, uçurtma yakında Polinezya'ya yayılmaya başlayarak Paskalya Adası olarak bilinen hale geldiği için kısa bir süre içinde gerçekleşmesi muhtemeldir. Benzer şekilde, Hindistan üzerinden batıya Arap Yarımadası ve Kuzey Afrika'ya kadar uzanır.

Avrupa'da uçurtma XNUMX. yüzyıldan önce üç şekilde biliniyordu: Moğol istilaları, Ümit Burnu'ndaki ticaret yolları ve Arap dünyasıyla temaslar. Uçurtmanın Avrupa tarihi, Roma İmparatorluğu'nun son günlerinde bayrak olarak kullanılan Draco'lar veya ejderha şeklindeki rüzgar tutucularla başlar. Bu nesneler, bir ejderha veya başka bir fantastik hayvan görünümünde olan ve bir direğin tepesine bağlanan silindirik, geniş ağızlı bir çuvaldan oluşuyordu. Hava ile dolduğunda şişti, savaşta atlıların üzerinde rüzgârda dalgalandı. Amacı, savaşta düşmanı dehşete düşürmek ve okçuların rüzgarın yönünü bilmesini sağlayan bir kolye ya da flama olarak hareket etmekti.

1405. yüzyılın başlarında, ejderha şeklindeki bir uçurtmanın ayrıntılı bir açıklaması, Conrad Kieser'in askeri teknoloji Bellefortis (1430) üzerine tezinde veya Viyana'da korunan 1752 el yazmasında olduğu gibi zamanın çeşitli belgelerinde yer almaktadır. Ama on yedinci yüzyılın sonunda, uçurtma çocuklarla sınırlı olmasına rağmen, bir hobi olarak veya havai fişeklerde Avrupa'da son derece popüler hale geliyor. Isaac Newton'un uçurtma şekillerinin geometrik yönleri üzerine yaptığı bazı belgelenmemiş deneyler dışında, bilimsel potansiyeli XNUMX. yüzyıla kadar fark edilmedi. Kuyrukluyıldızlarla deneyler yapan bir başka bilim adamı, XNUMX yılının Haziran ayında fırtınalı bir günde elektrikle testler yapan Benjamin Franklin'di. Ünlü "elektrikli uçurtmasını" ipe bağlı bir anahtarla gökyüzüne kaldırdığında, yıldırımın doğasını göstermesine ve ardından paratoneri icat etmesine izin veren elektrik deşarjlarının üretildiğini gördü.

Bu emsallere rağmen, uçurtmalar 1891. yüzyıla kadar meteorolojik gözlemlerde aletleri kaldırmak için düzenli olarak kullanılmıyordu. Bu tarihten itibaren, William A. Eddy (1894) ve L. Hargrave'nin (XNUMX) icatları, atmosferin incelenmesinde kullanımı açısından bir devrim niteliğindedir. Birincisi, iki yüzlü bir açı oluşturacak şekilde kavisli kirişli geleneksel tipte bir uçurtma yaptı, bu da onun kuyruksuz uçmasına izin verdi; ikincisinin uçurtması, uçları açık birbirine bağlı iki kutudan oluşan üç boyutlu bir yapıydı.

On dokuzuncu yüzyılın sonlarında ve yirminci yüzyılın başlarında, havacılığın gelişmesiyle aynı zamana denk gelen sistemler, savaş alanında gözlemci yetiştirmek için askeri amaçlar için icat edildi. Bunlar, gözlemciyi barındırmak için uçurtmadan veya ipinden bir sepet asılmış büyük uçurtmalardan oluşuyordu. Aşağı yukarı başarılı oldular, ancak sonunda balonlar daha etkili oldu. İngiliz Donanması ve Ordusu tarafından benimsenen en fazla olasılığa sahip olan sistem, havacılık öncüsü Samuel Franklin Cody'nin (1903) tasarladığı, birbirine bağlı iki çift Hargrave hücresinden oluşan uçurtmayı kullanan sistemdi. kanatlar.

1907. yüzyılın ilk on yılında, Alexander Graham Bell, insanlı bir uçan makine geliştirmek için uçurtmalarla deneyler yaptı. Çok sayıda tetrahedral hücreden oluşan dev kuyruklu yıldızlar inşa etti. 3.393'de, bir vapurla çekilen 50 hücreden birini yerden 1909 metre yüksekte inşa etti. Bir motorla donatılmış diğer daha büyük dört yüzlü yapılar istenen sonucu vermedi, bu nedenle XNUMX'da kendini diğer faaliyetlere adamayı tercih etti.

İkinci Dünya Savaşı'ndan sonra, Amerikalı mühendis Francis Rogallo, yarı esnek olarak bilinen, rüzgarın hareketi ve altı flanşlı bir sistemin birleşimi sayesinde şeklini almasıyla karakterize edilen yeni şekle giden yolu açan bir uçurtma geliştirdi. NASA, Rogallo'nun uzay kapsüllerinin yeniden girişinde paraşüt olarak kullanmayı planladığı fikrine ilgi duymaya başladı. Mevcut yelken kanatları ve iki hatlı dublör uçurtmalar, bu araştırmaların iki sonucudur.

1963 yılında Amerikan Domina C. Jalbert, uçurtmanın herhangi bir çubuğa ihtiyaç duymaması nedeniyle sert kanatların aerodinamik prensiplerinin tüm avantajlarına sahip esnek bir uçurtma (parafoil) tasarımı için uçağının kanadından ilham aldı ve Rüzgârla şişirilen iç cepler sayesinde şeklini ve uçuş sertliğini elde etti, bu da ona büyük bir denge ve büyük bir taşıma kuvveti sağlayan bir kanat şekli verdi.

Günümüzde iki, üç ve dört telli dublör uçurtmalar ve çekiş uçurtmalarının ortaya çıkması onu bir spor ve eğlence olarak popüler hale getirdi.